Πήρα φραπέ άναψα τσιγάρο και χαζεύω τη λεωφόρο από το παράθυρο. Έτσι ξεκίνησε η πρώτη μέρα του 2011 στο γραφείο μου. Έτσι βέβαια ξεκίναγαν και όλες οι μέρες του 2010 αλλά αυτή είναι ξεχωριστή. Αυτή η εικονική επανεκκίνηση που έρχεται μετά από κάθε πρωτοχρονιά, φέτος με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Ίσως επειδή φέτος το έχω περισσότερο ανάγκη. Ίσως επειδή έχω βαρεθεί να εισπράττω μαυρίλα και απαισιοδοξία και αποφάσισα υποσυνείδητα να κάνω κι εγώ μια νέα αρχή με στόχο την πολυπόθητη «άσπρη μέρα».
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα αυτή τη φορά, αλλά όσο κράτησε η άδεια μου, δεν έκανα ούτε μια αρνητική σκέψη. Πήρα τα προβλήματα μου, τα έβαλα σε ένα...
κοντέινερ –είναι και πολλά πανάθεμά τα- τα φόρτωσα σε ένα πλοίο και τα «άδειασα» μεσοπέλαγα εκεί που ο βυθός δεν έχει τέλος.
Βέβαια ξέρω ότι θα βγουν στον αφρό και θα με κυνηγήσουν με την πρώτη ευκαιρία, αλλά ρε παιδί μου, δεν θα άντεχα ούτε μια ακόμη στιγμή σκεπτόμενος δάνεια, εφορίες, ταμεία και άλλα παρόμοια.
Έτσι πέρασα αυτές τις λίγες αλλά πολύτιμες μέρες αγκαλιά με ότι πιο πολύτιμο έχω και ότι πιο καλό έχω καταφέρει να δημιουργήσω στη ζωή μου, την οικογένεια μου.
Υπάρχει βέβαια μια σχολή σκέψης που λέει ότι αυτή η τακτική που μόλις περιέγραψα δεν είναι σωστή γιατί έτσι τα προβλήματα γίνονται μεγαλύτερα. Μπορεί.. Σ’ αυτή τη συγκυρία όμως δεν με νοιάζει το πόσο μεγάλα είναι τα προβλήματα αλλά το πόσο δυνατός είμαι εγώ.
Γι αυτό λοιπόν προτείνω αισιοδοξία, επανακαθορισμό στόχων και θετική σκέψη.
Καλή χρονιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου