Πότε και ποιοι επιστρατεύθηκαν από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα

Αν και οι εκάστοτε κυβερνήσεις ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν την απειλή της “επιστράτευσης” για να λυθούν απεργίες, ελάχιστες φορές έχουν τολμήσει πρωθυπουργοί να προχωρήσουν σε αυτό το μέτρο. Η αρχή έγινε τον Ιούλιο του 1979, όταν η τότε κυβέρνηση Καραμανλή επιστράτευσε τους τραπεζικούς υπαλλήλους, αφού με την απεργία τους είχαν παραλύσει οι τράπεζες. Η επίσημη ανακοίνωση της κυβέρνησης έλεγε πως «η κυβέρνηση δέχθηκε εισήγηση των διοικητών των Τραπεζών και προχώρησε στην επιστράτευση η οποία κατέστη αναγκαία, γιατί όλες οι άλλες προσπάθειες που κατεβλήθησαν για να επιτευχθεί η ομαλή λειτουργία των Τραπεζών απέβησαν άκαρπες και η παράταση της απεργίας έθετε σε κίνδυνο τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας και του λαού». Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έλεγε τότε πως είναι ένα «βαρύτατο ολίσθημα. Καταργείται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα απεργίας».
Ωστόσο, ήταν ο ίδιος που δύο φορές επιστράτευσε απεργούς. Η πρώτη επιστράτευση επί “σοσιαλισμού” έγινε το 1986. Χειριστές και ιπτάμενοι μηχανικοί της Ολυμπιακής Αεροπορίας, ύστερα από απεργία αρκετών ημερών, παρέλαβαν από τις αρχές φύλλα επίταξης, ενώ πολλοί κατηγορούσαν το ΠΑΣΟΚ για το κατά πόσον σύννομη και συνταγματική ήταν η πρωτοβουλία τής τότε κυβέρνησης. Όμως, στον ιδρυτή του Κινήματος έμελλε να κάνει και δεύτερη επίταξη, το 1994. Ήταν όταν αποφάσισε να κάνει πάλι δημόσια τα λεωφορεία που είχε ιδιωτικοποιήσει νωρίτερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αφού οι ιδιοκτήτες των αστικών λεωφορείων (ΣΕΠ) είχαν κλειστεί με τις οικογένειές τους στα αμαξοστάσια ως “ελεύθεροι πολιορκημένοι” για περισσότερο από έναν μήνα, η κυβέρνηση “κοινωνικοποίησε” τα λεωφορεία και ίδρυσε την ΕΑΣ, ως δημόσια εταιρεία αστικών μεταφορών. Η τελευταία -ως χθες- επιστράτευση απεργών έγινε από τον Κώστα Καραμανλή το νεότερο, το 2006. Η τότε κυβέρνηση αποφάσισε την πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών. Παρ’ όλο που η απεργία κρίθηκε νόμιμη από το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά, ο τότε πρωθυπουργός έλεγε πως «τα αιτήματα του ενός, όσο δίκαια κι αν είναι, δεν μπορεί να διεκδικούνται με τρόπο που δημιουργεί κινδύνους για τη ζωή ή την περιουσία των άλλων…».